Όλες οι καρέκλες του σπιτιού μου άδειες. Ο χώρος κρύος, τοίχοι γεμάτοι υγρασία. Σπηλιά για άγριο ζώο ή τάφος; Τι κι αν η ώρα πήγε τρεις; Τι κι αν πάει πέντε; Τα πάντα θα παραμείνουν σκονισμένα και ακίνητα. Δεν περιμένω κανέναν να χτυπήσει το κουδούνι. Ο φόβος συνήθως μπαίνει από το παράθυρο αθόρυβα και σαν καπνός καταλαμβάνει ολόκληρο τον χώρο. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να στήσω παγίδες στα παράθυρα. Κι αν τελικά δεν τα καταφέρω να τον πιάσω θα γίνω φίλος μαζί του. Θα ονειρευόμαστε μαζί και θα καπνίζουμε από το ίδιο τσιγάρο. Όταν θα με παίρνει ο ύπνος θα με σκεπάζει με χώμα για να με προστατέψει από το κρύο και από τους εχθρούς . Μαζί του θα κρεμάσω τις ονειροπαγίδες για να φυλακίσω και τα πιο βαθιά ξεχασμένα όνειρα του υποσυνείδητου. Κι όταν επιτέλους ονειρευτώ κάτι πραγματικά προκλητικό θα ξυπνήσω, θα ξεκρεμάσω τις ονειροπαγίδες και θα προσπαθήσω να κάνω το όνειρο ζωή? την οφθαλμαπάτη αλήθεια!
Μίλτος Γήτας
"Vacui dies", έκδοση ιδιωτική (2005)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου