Υπάρχουν στιγμές στην καθημερινότητά μου που με πιάνει τρόμος για όσα συμβαίνουν στις ζωές μας, στη ζωή μου. Με πιάνει μια σύγχυση που ξεπερνάει τα όρια του συνειδητού και αγγίζει αυτά του ασυνείδητου. Προσπαθώντας μερικές φορές να λύσεις τον γόρδιο δεσμό κατά λάθος τον κόβεις με το μαχαίρι που λίγο πριν ίσως σε είχε ματώσει.
Υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τι αισθάνεται όταν αισθάνεται πως πραγματικά υπάρχει. Πως η ψυχή του δηλώνει παρούσα σε κάθε διάσταση της ζωής. Είναι δύσκολο να είσαι συνεχώς ταξιδιώτης και μάλιστα ένας ταξιδιώτης ονειροπόλος. Ταξιδιώτης, όμως, με προκαθορισμένα δρομολόγια και προορισμούς.
Υπάρχουν στιγμές που κοιτάμε μπροστά μας, όμως δεν βλέπουμε και περπατάμε στο δρόμο ψάχνοντας τις οδούς. Κι όταν τις βρίσκουμε, τα γράμματα δείχνουν κουνημένα, πειραγμένα. Τα σπίτια άδεια. Οι άνθρωποι απόντες. Ή μήπως έτσι νομίζουμε; Μήπως έχουμε χάσει την ικανότητα να αποδώσουμε νόημα σε ό,τι βλέπουμε και αγγίζουμε;
Υπάρχουν στιγμές που δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε ίσως την εικόνα που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει για κάποιον. Ουσιαστικά μιλάμε για την «κατασκευή» μας, άρα ίσως και για τον ίδιο μας τον εαυτό...
Υπάρχουν στιγμές που χαράζει, αλλά η μέρα είναι σκοτεινή. Που ο συνεχής αγώνας με τις σκιές μας κάνει κι εμάς σκιά. Που θες να πιστέψεις ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά τα πράγματα δεν προχωράνε παρακάτω, όσο κι αν εσύ προσπαθήσεις. Ίσως αύριο... που θα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας, να υπάρχουν καλύτερες στιγμές.
Μίλτος Γήτας
"Blog... από μελάνι", Εκδόσεις Revolution (2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου